رئیس سازمان انرژی اتمی با اشاره به تولید ۳۰ واکسن دامی و ۱۰ واکسن انسانی، با استفاده از سانتریفیوژهای توبولار از تولید انواع رادیو داروهای مراکز درمانی و کنترل سرطان پوست در کشور با بهره‌گیری از سامانه پایش پرتوهای فرابنفش خبر داد.

علی اکبر صالحی، رئیس سازمان انرژی اتمی، در مراسم بهره برداری از ۳دستاورد جدید سازمان انرژی اتمی در حوزه سلامت که با حضور رئیس جمهور، وزیر بهداشت و برخی مدیران این سازمان برگزار شد، اظهار داشت: سازمان انرژی اتمی ایران ضمن تثبیت افتخارات گوناگون در حوزه وظایف ذاتی خود، گسترش مرزهای دانش و ارتقاء توانمندی‌های موجود در بخش‌های مختلف از جمله حوزه سلامت را در دستور کار قرار داده است.
صالحی با بیان اینکه مجموعه صنعت هسته ای طی سالهای گذشته تولید انواع رادیو داروهای مورد نیاز مراکز درمانی کشور را به انجام رسانده است، افزود: پس از تشکیل دولت تدبیر و امید بنا بر تعامل سازمان انرژی اتمی با وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، شاهد آغاز فصلی نو در مسیری خدمت رسانی به مردم هستیم.
به گفته رئیس سازمان انرژی اتمی اکنون که ابلاغ سیاست‌های کلی حوزه سلامت از سوی رهبر معظم انقلاب افق نوینی را در پیوند تامین سلامت مردم روی ما گشوده است، به تفاهمنامه بهمن سال گذشته میان سازمان انرژی اتمی و وزارت بهداشت که بر مبنای راهبرد کلان دولت تدبیر و امید منعقد شد، می‌توان به عنوان جلوه ای عملی جهت حرکت پرشتاب در راه تحقق اهداف ابلاغی از سوی رهبر معظم انقلاب نگریست.
صالحی ادامه داد: بر اساس مفاده تفاهم نامه میان سازمان انرژی اتمی و وزارت بهداشت، ارائه خدمات درمانی و پزشکی در تولید لیزرهای پزشکی توسعه خواهد یافت. همچنین، بهره برداری از سامانه پایش پرتوهای فرابنفش آغاز شده و با تحویل آن به وزارت بهداشت، گامی موثر در مسیر حوزه کنترل گسترش و شیوع سرطان پوست برداشته خواهد شد.
رئیس سازمان انرژی اتمی اذعان کرد: علاوه بر این طراحی و تولید تجهیزات مورد نیاز مانند سانتریفیوژهای توبولار، اولترا سانتریفیوژها و فرمانتورها برای ساخت داروهای مرتبط با زیست فناوری از جمله واکسن و دارو و خودکفا کردن کشور در یک بازده زمانی ۳ ساله مورد تاکید است.
وی با بیان اینکه با این اقدامات وابستگی ایران به محصولات مشابه خارجی به میزان قابل توجهی کاهش خواهد یافت، افزود: همچنین بنا به درخواست انستیتو پاستور، در گام نخست توانستیم دستگاه سانتریفیوژ توبولار مورد نیاز حوزه سلامت را بهینه سازی و سرعت آن را تا ۲۰ هزار دور بر دقیقه افزایش دهیم. همچنین، سیستم پایش همزمان و نیز کنترل مکانیزه سانتریفیوژ توبولار طراحی، ساخته و به مجموعه تجهیزات این نوع سانتریفیوژها افزوده شد.
به گفته صالحی بر اساس اطلاعات ارائه شده از سوی مدیران وزارت بهداشت، سالانه ۶۰ میلیارد دوز واکسن دامی و ۱۰ میلیون دز واکسن انسانی مورد نیاز است. به منظور تولید ۳۰ نوع واکسن دامی و ۱۰ نوع واکسن انسانی، گریزی جز استفاده بهینه از سانتریفیوژهای توبولار نیست.
وی با اشاره به اینکه یکی از دستاوردهای سازمان که امروز مورد بهره برداری گرفته، سامانه ملی پرتودهی گامای چند منظوره در مرکز بناب است، گفت: پروژه طراحی و ساخت این سامانه با حمایت معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری و با همت متخصصان سازمان انرژی اتمی و مشارکت مهندسان توانمند کشور، راه اندازی شده است و در حال حاضر زیرساخت‌های مورد نیاز برای افزایش کمی و کیفی این سامانه‌ها در سراسر کشور فراهم آمده است.

صالحی در ادامه اضافه کرد: از میان مهمترین کاربردهای این سامانه می‌توان به ضد عفونی و استریل کردن محصولات بهداشتی و تولیدات یک بار مصرف پزشکی، افزایش انباردانی محصولات باغی و کشاورزی و همچنین دفع آفات و آلودگی‌های مواد غذایی و گیاه داروها اشاره کرد.
وی بیان کرد: از یک چشم انداز کلی و فراگیر می‌توان گفت که حرکت در مسیر تجاری سازی فرآورده‌های صنعت هسته ای و رقابت با محصولات مشابه خارجی از جمله در قیمت محصولات ارائه شده و نیز گسترش و تعمیق دامنه و حجم حضور سازمان انرژی اتمی در فعالیت‌های مربوط به حوزه سلامت، رویکرد محوری ما طی سال‌های آینده خواهد بود.
رئیس سازمان انرژی اتمی خاطرنشان کرد: حرکت در مسیر تجاری سازی فرآورده‌های صنعت هسته ای و رقابت با محصولات مشابه خارجی در فعالیت‌های مربوط به حوزه سلامت، رویکرد محوری ما طی سال‌های آینده خواهد بود.

منبع :بناب نیوز

معنی لغوی  بناب

از نظر لغوى بناب را بن آب ، قعرآب  و ته آب در لغتنامه هاى جدید مى آورند ولى همانطور که مى دانیم حدود سال ۱۹۲۰ میلادى اسامى خیلى از شهرهاى آذربایجان همانند میاندوآب ، عجب شیر و… توسط رضا خان  عوض شدند. طبق یافته هاى محققان ، بناب از ریشه ترکى بین – او- جیک به معنى هزار خانه کوچک بوده که بعدها بناجو نیز خوانده شده است و معنى بن آب بودن آن قدمت ۸۰ ساله دارد و نمى تواند وجه تسمیه اصیل این شهر تاریخى باشد.

“سمیرا منفرد” در صفحه «میراث» شماره دیروز روزنامه ایران این گونه می نویسد:
وارد بناب که می‌شویم، نزدیک نماز ظهر است و تیغ تیز آفتاب در سینه آسمان فرو رفته. صدای مؤذن از جایی بلند شده است. از مناره‌ای آجری که مسافر خسته را به آرامش فرا‌می‌خواند. دنبال صدا را می‌گیریم و از عابری نشانی خانه خدا را می‌پرسیم. صدایی و رد دستی مهربان، ما را به «مهرآباد» می‌رساند. به سوی مسجد شهر بناب…
«مهرآباد» مسجدی صفوی است و در میدانی به همین نام قرار دارد. از آن سوی خیابان که به کالبدش می‌نگریم، ما را به یاد همه بناهای دوران ایلخانی و تیموری می‌اندازد. ساختمانی آجری رنگ که لابه‌لای تن خاکی آن، تکه کاشی‌های آبی و فیروزه‌ای زیر نور آفتاب می‌درخشد و جلایی دوچندان به آن می‌بخشد.
آنچه در نخستین نگاه جلب توجه می‌کند، وجود ۵ در ورودی است که بالاتر از سطح زمین قرار گرفته و بیشتر کاربرد پنجره دارد. مسجد روی سکویی حدود ۵/۱ متر بالاتر از سطح زمین ساخته شده است که شبیه معماری صفه‌های دوران هخامنشی است. بالای این درهای چوبی و قدیمی هم ۵ پنجره نورگیر با طاق قوسی شکل و جنسی از چوب گره‌دار قرار گرفته که با درها همخوانی پیدا کرده است.
صدای مؤذن را دوباره می‌شنویم. سرمان را که بالا می‌گیریم، مناره لاجوردی مسجد را می‌بینیم. مناره‌ای استوانه‌ای با ارتفاع ۱۴ متر و دارای ۳۳ پله که برای سال‌ها مؤذنان مخلص و عاشقی چون مؤمن حسن، مؤمن هاشم و مؤمن خیرالله، از آن بالا می‌رفتند و روزی چند بار، نوبت عاشقی می‌کردند.
دیده شد لبریز بینش روشنایی چرخ را
تا به میل گنبدت افتاد چشم آسمان
ورودی مسجد با پیرنشینان سنگی در دو طرف دری چوبی و کوتاه قرار دارد. به حرمت خانه خدا با سری خم کرده وارد هشتی کوچکی می‌شویم تا پای به حیاط مسجد بگذاریم. در همان نگاه نخست، حوض آبی‌رنگ میان آن با ماهی‌های سرخ و باغچه‌های باطراوت، میل به نشستن و وضو ساختن را در ما بر‌می‌انگیزد. آب خنک را که به صورت می‌زنیم،‌به یاد می‌آوریم که اینجا «بناب» است، دارالمؤمنینی که ریشه در آب دارد و در پیوند با مهر، مسجدش چه خوش «مهرآباد» نام گرفته است.
شبستان‌ها دور تا دور حیاط قرار دارند. در یکی از آن‌ها طلاب جوان مشغول فراگیری درس هستند و دوچرخه‌های قدیمی خود را به درخت‌ها و زیر سایه خنک آن‌ها تکیه داده‌اند. روبه‌روی آن‌ها شبستان اصلی مسجد قرار دارد که با چند پله سنگی از زمین کنده شده و به بالا می‌رسد و چه بالارفتنی که گویی ما را از فرش به عرش می‌کشاند، وقتی پای به آن می‌گذاریم و نفسمان را پر می‌کنیم از عطر چوبی که به واسطه حضور ۴۰ستون چوبی خوش‌نقش و نگار، در شبستان پیچیده است.
سقف مسجد که با این ستون‌های چوبی نگه داشته شده خود از ۲۵۰تیرک چوبی و ۶ عدد شاه تیر ساخته شده است. در دو جانب شرقی و غربی شبستان نیز دو ایوان سراسری برای استفاده بانوان بنا شده که ۲۰ ستون به جمع ستون‌های شبستان افزوده‌اند.
همه این ستون‌ها دارای سرستون‌های مقرنس‌کاری شده با نقش و نگاری متفاوتند. گویی هنرمند نقاش، این تالار را بومی فرض کرده است تا با ذهنی آزاد و روحی رها، رنگ‌های گرم و شورانگیز لاجوردی، فیروزه‌ای، نیلی، نارنجی و قهوه‌ای را به هم بیامیزد و نقوش اسلیمی گل و گیاه را بر زنجیره پیچک‌های چوب نقاشی کند. نقوشی سحرآمیز که لابه‌لای آن‌ها آیات الهی و اسامی معصومین در قالب کلماتی با خط نستعلیق و ثلث نیز دیده می‌شود. وقتی نور آفتاب از پنجره‌های مشبک‌کاری چوبی و شیشه‌های رنگی سخاوتمندانه بر محراب کوچک و صمیمی شبستان سرریز می‌شود، دیگر بیننده مسحور حضور خدا در زیبایی این صحن می‌شود.
«مهرآباد» شبیه یک اثر ناب هنری است که هویت دارد. اثری با خالقی خوش‌ذوق که از روحی خالص برای انتقال هنر خود و فضاسازی معنوی بهره برده است تا این‌گونه انسان عالم صغیر را در بازی استعاره‌ای نور، رنگ و ماده، به عالم کبیر کشاند.
سبک معماری مسجد، مکتب اصفهان است و تالار چهارگوش و ستون‌دار آن ما را یاد بنای چهل‌ستون می‌اندازد. عجیب هم نیست،‌زیرا بر‌اساس لوح مرمری و ارزشمندی که در صحن واقع شده، تاریخ ساخت مسجد به سال ۹۵۱ هجری قمری می‌رسد، یعنی زمان حکومت شاه طهماسب اول و صفویه خوش‌ذوق و هنردوست، البته نباید فراموش کرد که هزینه ساخت آن نیز از سوی «بی‌بی‌جان خانم» دختر منصوربیگ، پرداخت شده است که متاسفانه اطلاع زیادی از این بانوی مسلمان و مؤمنه در دست نیست.
بعد از خواندن نماز و ساعتی راز و نیاز، دعوتتان می‌کنیم تا سری بزنید به ده‌ها کبابی بناب که در گوشه و کنار شهر به چشم می‌خورد و طعمی خوش برایتان به یادگار خواهد گذاشت.